A Estratexia Nacional Integral para as Persoas Sen Fogar 2015-2020 é o instrumento que propón o Goberno para dar resposta á situación destas persoas e crear un marco integral de actuación con este colectivo.
As condicións que sofren as persoas sen fogar constitúen probablemente o peor rostro da exclusión social no noso país e, ademais, o máis visible. Con todo dita visibilidade, o sinhogarismo é un dos fenómenos peor coñecidos e que adoeceu de falta de políticas integrais na súa intervención.
A Estratexia Nacional Integral para as Persoas Sen Fogar 2015-2020 é un marco de enfoque, método e acción compartido, en cooperación co conxunto das comunidades autónomas, entidades locais e entidades do terceiro sector, en cuxa elaboración se consultou, tamén, a persoas sen fogar. Pero ademais, esta Estratexia, busca tamén implicar á opinión pública e outros actores como medios de comunicación e sector empresarial.
Trátase da primeira Estratexia que se aproba no noso país que, partindo dun enfoque integral e eficaz, propón unha arquitectura institucional básica para responder a esta situación en todo o territorio. Se aposta polo liderado do sector público e, en especial, das administracións locais que, a través do Sistema Público de Servizos Sociais levan a cabo as principais actuacións dirixidas á obtención dun maior benestar e calidade de vida das persoas sen fogar, a súa inserción social, así como á prevención do sinhogarismo.
O horizonte final desta Estratexia é a erradicación do sinhogarismo no noso país mediante o obxectivo a medio prazo de redución do número de persoas que están sen fogar. As experiencias europeas que precederon á Estratexia do noso país permítennos albergar expectativas razoables de que unha acción concertada cun mellor enfoque e medidas cooperativas e innovadoras contribuirán a que unha proporción significativa de persoas sen fogar superen os graves problemas que lles conducen a carecer de vivenda.
Esta estratexia exponse dar solucións concretas eficaces para que as persoas que están nas situacións A e B que se atopan en situación de rúa ou en aloxamentos altenativos por carecer de vivenda superen ditas condicións de exlcusión social e pobreza extrema e establecer liñas de acción preventiva para o resto da poboación en risco social.
